“Het nieuwe normaal” is vaak het tegenovergestelde van datgene wat je wilt. Iedereen heeft wel de vraag hoe je in deze tijd afstand houden kunt combineren met vriendelijkheid en liefde. Het leven is tegenwoordig het tegenovergestelde met datgene wat je wilt namelijk: elkaar op de één of andere manier even aanraken om de ander te laten merken dat hij/zij ertoe doet of om de verbondenheid met hem/haar te tonen.
De hedendaagse omgangsregels zoals een “elleboogje ” of een “voetje” geven, geeft het gevoel dat we iemand wegdrukken of wegduwen. Het druist in tegen onze verbondenheid en medeleven met elkaar. Okay, bij een “boks” raken we elkaar wel aan. Dat is nog iets anders dan een knuffel of een kus. Zo is het “nieuwe normaal” toch niet normaal en velen hebben het er moeilijk mee. Het is, denk ik, hoopvoller om te spreken over het ” tijdelijk normaal”. Het gaat weer over, er komt een andere tijd.
Waarom dan wel afstand houden?
Het is de liefde voor de ander die je ertoe wil brengen om dat wel te doen.
Want de liefde verlangt voor de ander het beste, geluk, welzijn en gezondheid. Dat kun je ook verwoorden met ”de zegen van God”.
Want de liefde is immers niet egoïstisch, nee de liefde zoekt zichzelf niet. Vanuit de liefde willen we de ander niet besmetten met het virus en houden we afstand. Vanuit liefde houden we afstand om de werkers in de zorg niet extra te belasten. Niet omwille van corona maar omwille van de liefde voor de ander. Juist door de afstand te houden kun je zo, in deze coronatijd, een bron van Gods liefde zijn.
Zullen we ons leven niet laten beheersen door corona, maar ons laten leiden door de liefde, liefde voor God en liefde voor de ander?